Een eerlijk verhaal dat belangrijke vragen oproept en dit op een creatieve filmische manier verteld. Een verhaal dat op verschillende niveaus kan worden geïnterpreteerd, dit soort documentaires vind ik de mooiste om naar te kijken.
In de jaren 90 ben ik redactielid geweest van IDFA (documentaire festival). Voor diverse producenten/ regisseurs heb ik research gedaan voor hun projecten, helaas uncredited, maar het uitspitten van een onderwerp was prachtig om te doen.
Sometimes you have to lie to tell the truth. —Robert Flaherty
In 1998 heb ik de documentaire geschoten en over een ambachtelijke speelgoedmaker.
In het hartje van Amsterdam is een ambachtelijke speelgoedmaker gevestigd. Al het speelgoed, dat meer lijkt op kunstwerken, wordt met de hand gemaakt en beschilderd. Boven het winkeltje is een kleine werkplaats waar je het gevoel krijgt dat hier Pinokkio is geboren. De geur van hout en verf komen je tegemoet.
De eigenaar is een man die met bezieling en een uitgesproken filosofie kinderspeelgoed maakt. Een vakman van de oude stempel die uitsluitend met hout werkt. En dan nog het liefst afval hout. Hij wil iets unieks creëren, waar kinderen veel plezier aan kunnen beleven.
Vol afkeer kan hij vertellen over het houten speelgoed van tegenwoordig. Dat zogenaamd natuurvriendelijk is, omdat er geen gebruik wordt gemaakt van plastic. Maar mensen staan er niet bij stil dat het speelgoed in lage lonen landen worden gemaakt door kinderen van 6 jaar die nog geen gulden per week verdienen en onder erbarmelijke omstandigheden moeten werken. In het westen wordt dan zo’n stuk speelgoed als milieubewust speelgoed verkocht voor tachtig gulden. Hij is fel tegen kinderarbeid, maar waar komt die felheid vandaan?
Helaas ligt dit project nog op de plank vanwege geld gebrek.
2019 ben ik weer met frisse moed aan dit prachtige project begonnen en diverse andere docu projecten.
more to come